SI CUANDO UNO DE TEIS SALE AL CAMINO PASA LO QUE PASA

OS VENIS CONMIGO?


"Definitivamente no cambias de plan, NO TIENES PLAN! Te dejas llevar para donde sople el viento..." SMS de Noé en Rumanía.
"Donde hay un deseo hay un camino" Dicho africano, Javier Reverte en Vagabundo en África.
"Be Nothing...and them you live." Krishnamurti

jueves, 14 de junio de 2012

Bandazos del camino

Observando esta última época del camino siempre me viene a la mente el recuerdo de lo que hacía de pequeño cuando quería que mi bici ultrapasara la velocidad del viento. Me ponía depié en los pedales, comenzaba a lanzarme hacia alante a cada pedalada y a balancear la bici de un lado a otro (supongo podeis imaginaros la cara de velocidad)...pues en estos últimos tiempos creo que eso es lo que estoy haciendo.


Ando inevitablemente cogiendo inercia que no tengo muy claro hacia donde va, dando bandazos por el camino, de extremo a extremo, ya que nunca he sido persona de medias tintas. Bandazos geográficos, bandazos diarios, bandazos de emociones...Pasando de meditaciones en jardines al atardecer a reflexiones en barras al amanecer, columpiando el sentido, estática permanencia y sambítico baile de blanco emnegrecido o negro blanqueado, trasnochando para madrugar, ojos rojos, por supuesto, sonrisa seria, seriedad risueña... Observándome para dejar el ego, dejando incluso el personaje que habeis conocido aquí; pero al minuto siguiente, bandazo, y ya me creo la leche.
Vagabundo de sofá, turista en mi barrio...

Entrando compulsivamente en el blog a ver si hay alguna novedad, como tantos otros entrarán, y qué va a haber si hace un montón que no escribo, pero qué contar, si depende del rato del dia en el que escriba puede que lo vea todo azul, puede que sea verde, puede que Krishnamurt(no pongo el nombre completo que salta el pesao) me abra una nueva puerta con sus reflexiones.
Lo peor-mejor de todos estos bandazos es que empiezo a entender, a ver el todo, perdón, el TODO, y a saber de dónde viene el ser que tengo enfrete, no la imagen que me hago de él, noooooo, el SER; que ya no puede ser enemigo, aún siendo banquero, cura o madero.

Paso de la inanición emocional al atracón vital,bandazo, aíns como entiendo ahora todo pero cuando intento expresarlo simplemente no me sale, será que nuestro sistema fonético no está preparado para según que intensidades? Puede que la única manera que tengo de coger inercia sea esta, balancearme?


La vida como el ying yang, grande Tato López

14 comentarios:

  1. Lo que me queda claro es que lo cuentas muy bonito.
    El ser que tienes frente a ti te ha dado una buena dosis de inspiración.

    Cuando era pequeña mis amigos también se empeñaban en ultrapasar la velocidad del viento... me has echo sonreír porque conozco bien esa cara de velocidad!
    Siempre conseguían su objetivo pero alguna ves se ganaron un buen raspón! pero eso es otra historia.

    Vale la pena esperar un poco para leer cosas tan llenas de vida... Vida bohemia y soñadora.

    Cuídate y un abrazo lleno de energía :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Nieves, pero creo que son tus ojos los que lo leen bonito.
      Los raspones siempre son otra historia.

      Te deseo que sigas con esos ánimos y alegría, siempre sonriendo.
      Aquel abrazo.

      Eliminar
  2. Hacía mucho que no me pasaba por aquí!
    No sé si entiendo muy bien lo que quieres decir, pero espero que pronto encuentres ese camino.
    Saludos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Siempre depende, qué es lo que has entendido?
      grasias por pasarte y gracias por los ánimos, en el camino estoy sólo que dando bandanzos, para coger velocidad, como en la bici.
      Beijinhos.

      Eliminar
  3. Ay, Susiño, me has hecho recordar mi bici BH azul de chica y esos bandazos...

    Tu forma atropellada de contar, me hace pensar (saber) que estás viviendo (que vives) la vida en todo su contenido (lo bueno/lo malo) y al máximo y eso creo que siempre es bueno.

    A bandazos vamos todos, más en estos tiempos convulsos, unos más pronunciados, otros más suaves, pero bandazos. Lo importante es saber que estamos en el camino... en ese camino que nos hace feliz, que nos hace reencontrarnos con nosotros mismos.

    Transmites energía, búsqueda, amor, alegría, reflexiones, aventura...

    No dejes de pedalear nunca como cuando eras chico porque creo que esa es de verdad tu esencia (tu inocencia).

    biquiños,.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No sabes la energía que me das con esa mirada...
      Tienes toda la razón: "Lo importante es saber que estamos en el camino..." yo sumaría, ese camino por el que nos entretenemos.

      Bicos mil.

      Eliminar
  4. ¿Acaso alguien lo sabe? ... dónde va, me refiero.
    No me fio de quien sabe donde va.

    Yo aprendí tarde a montar en bici. Tardé en montar en una y nunca tuve una propia. Compartí la de mi hermana mayor primero y la de mi hermano pequeño después. Pero tampoco fue un trauma porque compartir no es un problema. Al contrario. Además, lo mio eran los bichitos del campo. Je.

    Un beijo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Fiate mujer,(más que nada porque sino eres una mujer que no se fia, y no queremos ser así) si dicen que saben a dónde van es porque necesitan creer que lo saben, y nosotros sólo debemos escucharlos, otra cosa es que quieran que nosotros también vayamos.

      Hay menos certezas que bicicletas, pero siempre podemos compartirlas ;-)

      Beijinhos

      Eliminar
  5. Aldabra lo ha dicho muy bien, hay que seguir pedaleando como cuando éramos niños y no perder nunca esas ganas.

    besos (Claudia)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ai Claudia, sois geniales, seguiremos pedaleando, caminando y sonriendo, claro que si. Graicias por los ánimos y los besos, ahí va un saco de abrazos!

      Eliminar
  6. Suso, veo que la primavera sigue siendo una pequeña montaña rusa para todos. Y estoy convencida de que eso es bueno! Los momentos más caóticos siempre traen grandes conclusiones y mucho aprendizaje.
    Tú siempre procuras ser fiel a lo que sientes, pero nadie lleva un manual encima para poder consultar si las sensaciones tan distintas
    están bien o un poco menos bien.
    Sabes respirar mucho más profundo que la mayoría de personas que conozco. Y eres muy especial. Eso conlleva una gran responsabilidad :)
    No dejes que nada te agobie. Todo se calma cuando menos te lo esperas, cuanto menos piensas en ello. Yo siempre pienso una frase muy tuya.
    " Voy a sentir " Creo que tienes esa meta allá donde vas o allí donde miras. No dejes de hacerlo. Y cuéntalo si te apetece, y si no te apetece no ( aunque nos encante leérte) Te mando un súuuuper abrazo, Susiño.
    Puntito

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pues sentiremos, para empezar gratitud por aquel día en el que aparecistes comentando el video del gran Duró y ya te quedaste, por todo lo que me haces ver en mi al reflejarme en ti, me encanta como me lees, me ves, me sientes, me apoyas y respiras. Eres un puntazo puntito...seguiremos caminando y compartiendo, y claro, aún no me he iluminado!!

      Abrazos

      Eliminar
  7. Como te entendo, Suso... ir do branco ao negro, da noite ao día, da altura ao máis baixo... ti por uns motivos, eu por outros... sempre diferentes e sempre desfrutando das sensacións. Eu imaxínote con esa cara de velocidade na bicicleta cando eras neno, supoño que sería algo parecida á miña... pero ao final sempre remataba frenando, ás veces cos propios mecanismos da bic e outras, non tantas, contra algún obstáculo que había no camiño... pero que ben se pasaba!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Supoño que será parte da esencia humana, cómo sería a vida sen altibaixos, negros e brancos, pero o mellor de dar estos bandazos creo que é compartilos, que non se queden nalgo enquistado nun mesmo, pechado, mellor fluilo cara afora, compartilo e acabar sorrindo.
      Abraços.

      Eliminar

palabras del camino

Cosas del camino...