SI CUANDO UNO DE TEIS SALE AL CAMINO PASA LO QUE PASA

OS VENIS CONMIGO?


"Definitivamente no cambias de plan, NO TIENES PLAN! Te dejas llevar para donde sople el viento..." SMS de Noé en Rumanía.
"Donde hay un deseo hay un camino" Dicho africano, Javier Reverte en Vagabundo en África.
"Be Nothing...and them you live." Krishnamurti

domingo, 24 de marzo de 2013

El negro azul

Tenías unos dedos capaces de musicar todo lo que tocaban. Un gran corazón, enorme diría yo; porque para cambiar esa maravillosa isla, su sol y su risa, y todo el éxito llegado, para cambiar todo por un trabajo en un hotel cerca del círculo polar ártico, sólo puede ser por seguir el camino del corazón, gran lección.

Te rehiciste olvidando el yo, todo el personaje que se había creado a tu alrededor, elogios, alagos, cariños, regalos y dinero, y puede que en ese avandono te fueses acostumbrando a olvidar, y hasta puede que le cogieras el gusto, porque eso te liberó para ser lo que querías ser, AMOR. Ese gran amor que todo lo puede, un amor por tu mujer,  fruto de ese amor surgieron los hijos, y luego llegaron los nietos, enraizandote para siempre en esa tierra, donde ahora descansa tu cuerpo...tres decadas de olvido,  para todos los demás, porque tu estabas en lo más presente. Años de frío polar sólo combatido con amor calentito.


Se te fue olvidando todo lo malo, el racismo que viviste en tus propias carnes, que pobre es el ser que no saber ver. Puede que se te olvidaran los motivos de la partida de tu isla, de tu casa...siempre conservaste la maleta que te habían prestado para esa partida, porque es probable que los sentimientos por familia y amigos jamás los olvidaras. Por suerte, los sentimientos y la razón se guardan en diferentes partes,  y aunque puede que aquellos sean impronunciables ya, siempre serán sentidos.


Tu color negro se transformó en azul, pero azul cielo y luz en las largas noches, por el hambre a la que sonreias cuando le dabas a tu joven mujer embarazada lo poco que teniais  diciéndole que ya habías comido con alguien. Te imagino musicando caricias en los pequeños frutos del amor que habíais plantado tan al norte, tan en casa.

Tal vez sea una suerte irse sin recordar todo esos sufrires y penares, sonreir con esa luz que surgía de tus ojos cada vez que hablabas, esa risa pura que se te escapaba sin avisar, como si fueran solos,  improvisada, encendiendo todo a tu alrededor con un familiar afecto.

Desde aquellas lágrimas que me encandilaron me gusta el artista, pero hoy me quedo con el SER, ese ser capaz de todo por AMOR, hasta siempre Bebo, y gracias por la lección!






Parte de los detalles de su vida los leí en El salsero
Foto aparecida en In Memoriam


Hoy tenemos "Lágrimas negras" no por ti, que estás musicando por otras partes, sino por nosotros, que nos quedamos sin tu sonrisa. Hasta siempre, maestro de corazón!

miércoles, 20 de marzo de 2013

...ya llegó



 Pues "a tirar pa´lante", que la primavera ha llegao,o eso dicen/parece/debe ser... "con regalos para todos"....

ya me "despido del abrigo", como sea, que si, que si, que me despido!!

domingo, 10 de marzo de 2013

Libres

Okupar un pueblo avandonado parace una buena idea para quienes sienten que su lugar ya no está en la ciudad, para aquellas personas que ven que el sistema tal y como está montado no deja espacios para ser, para tomar decisiones que afectan a la vida de cada cual.

Así que estos jóvenes se lanzan a la aventura....



Los dos primeros episodios de este proyecto ya están en la red.
Desde el verano cuando gracias a la ristra de mails informativos de Sue conocí el proyecto de filmar esta serie para internet me he estado preguntando cómo les iría. Recaudaron dinero por el sistema de gota a gota,  consiguiendo casi 600€ más de lo necesario y muchas adesiones personales y particulares (más de 200 aportaciones).

Paseando por estos capitulos me he visto nuevamente en aquellos parejes de montaña, con aquellas gentes, su día a día viviendo utopías, la dificil tarea de reconstruir y crear, las motivaciones, la necesidad de evolucionar con otros sistemas de valores y otras formas de convivencia.
Ya en el encuentro de otros mundos son posibles me quedó claro que los inicios de una okupación podrían ser así como se plasman en la serie. Mucho esfuerzo, penalidades, liderazgos, gente que se deja liderar, asambleas, necesidad de llegar a ocnsensos en las formas en las que se va a vivir a partir de entonces.Los procesos colectivos, vaya. Ya tengo ganas de que esta serie continue, les he cogido cariño a los protagonistas, me veo reflejado en ellos.

 Estoy seguro de que se difundirá la serie, como todo, a su ritmo, poquito a poco. Porque cada vez hay más gente queriendo crear nuevas formas de relacionarse, de tomar decisiones, de vivir.


web: libreslaserie.com

jueves, 7 de marzo de 2013

Foto-paseo-zen


"Cada copo de nieve cae en el lugar que le corresponde"

"Cada copo de nieve cae en el lugar que le corresponde"


"Cada copo de nieve cae en el lugar que le corresponde"
 

viernes, 1 de marzo de 2013

Compartindo Lichinga

Estaba un pouco nervioso, sen espectativas, pero nervioso. Menos mal que tiña as respiracións conscientes de Suzane Powel que me levaron a aceptar que estaba alí, no meu IGAFA, ante un auditorio repleto, a ver entendédeme, repleto de terceira fila para atrás.

Unha hora antes vira unha chamada perdida de "Golosino" un compañeiro que facía como 6 años que non veía, voltei a chamalo.
-Golosinooooo!
 -Tutoooooo, que recibín un correo dunha charla, e se o Tuto di que hai que ir, hai que ir. Onde andas?-preguntoume.
-En Vilagarcía...
-E como vas para a Illa? Teño que recollerte- Xa esquecera que cando estaba no insti non tiña coche, e facía maxía para sair da Illa, sempre topando un coche amigo que me acercara o tren, o mesmo a Vigo. E os paseos baixo a choiva para ir a crase.
-Ai, amijhinho, que teño coche. Entón ves?
-Claro. E logo comemos ou tes plan.
-Comemos xuntos, por suposto.

Esta sorpresa reforzou a miña confianza, o Xoan se viña dende Muros "só" para ver a miña expo, para escoitar as miñas batalliñas de Niassa...que ben, unha cara amiga no público, sorrinte, como é o Golosino, expontaneo, con esa voz de furtivo vacilón.

Así que coloquei o computador e o powerpoint que estivera a facer e sentir nos últimos días, a primeira imaxe o cartel da exposición de fotos. Presentaronme e xa non puiden estar máis sentado, erguinme e veña a falar.

O primeiro que quisen dicir foi que dez anos atrás eu estaba aí abaixo sentado coma alumno, e non tiña nin idea do que ía facer, pero escoitei a charla de Georgie, compañeiro que está aínda en Namibia. Xa daquela sentín que se podía, iso e calquera cousa.
Díxenlle as claras que na vida te van vindo as ferramentas para afrontarte o que sexa.

E comezamos: primeiro de Mozambique, cousas do país, logo da provincia, logo do proxecto teórico, que se esperaba facer, obxetivos e demáis e logo xa...remataron as letras, comezaron as fotos, os sentires, transmitinlle por orde como fun sentindo o proxecto, un sentir que pasou de non entender nada e pensar que era imposible aquilo a empezar a comprender o funcionar do sitio, as xentes, e sentir que si podíamos (meses despois) a miña relación cos compañeiros do INAQUA, como todo mudou aquel primeiro tanque que nos tivemos que meter a arranxar, con legón e pa, como iso uniunos, como fomos equipo. O papel do branquiño, como o asumín. Todo isto aderezado con fotos que ían levantando a súa espectativa, lanzando cousas, como o traballo nun centro de formación en N´gauma que ben podía ser ese centro no que estabamos.

Veía os ollos interesados, os sorrisos complices, así que continuei, veña a ver fotos e comentar, pouco a pouco fun dando unha visión global do traballo, das "probas" que nos trouxo a vida, e de como as fumos superando con inxenio, sacrificio e sorriso...
Cando me dín conta xa rematara a hora, e alguén dixo que os de 2ºA tiñan que sair a un exame, lástima.
Sairon e eu seguín a falar, ninguén se moveu.

Remataron as fotos, a penultima diapo era sobre os Indicadores obtidos. E a última o conseguido polos compañeiros en Decembro do 2009, a inauguración da delegación provincial do INAQUA, un gran logro que non se conseguiu en ningunha outra provincia.
Cando lle preguntaban a Mucavelle, como fixeron, el só dicía sorrindo: Co proxecto da Espanha nao parabamos, todo o día dacá pa´la a trabalhar, cando cheguei o governo provincial a pedir a delegaçao só puideron dicir que si, se ja estivera em reuniaos con elis coma tecnico da acuacultura.

Levaba unha hora e media falando sen parar, emocionado, transmitindo, non dende o ego de mirade todo o que fixen, senon dende a conciencia de todo o que aprendín, de como metin a pata, de como xulguei e de como logo entendín que só podía apoialos a eles nos seus procesos.
Aplaudiron.
Pedín feed back, porque non sabía se fora un tostón, os seus sorrisos contestaron, e logo pasamos a preguntas e respostas nas que estivemos dialogando por corenta minutos máis. Ninguén de nós quería salir de alí.



PARA OS QUE NON ENTRAN NA LUSOFONÍA...


Yo estaba un poco nervioso, sin expectativas, pero nervioso. Por suerte, tenía la respiraciones conscientes Suzane Powell que me llevó a aceptar que yo estaba allí en mi IGAFA, ante un auditorio abarrotado, a ver entenderme, de la tercera fila para atrás.Una hora antes  había visto una llamada perdida, era "Golosino", un compañero que hacía como 6 años que no veía, le devolví la llamada.
 -Golosinooooo! 
-Tutoooooo, recibí un correo electrónico de una conferencia, y  si Tuto dice que hay que ir, hay que ir. ¿Dónde anda? 
- Preguntó.- En Vilagarcía ...
 -Y cómo vas a la Illa? Te recojo? - Había olvidado que cuando estaba en el intituto no tenía coche, e hice magia para salir de la Isla, siempre encontrando un coche amigo que me acercara al tren,  o mismo a Vigo. Y los paseos bajo la lluvia para ir a clase. 
-Oh, amijhinho,  tengo coche. Así que vienes?
 -Claro. Y luego comemos o tienes plan?
 -Comemos juntos, por supuesto.

 Esta sorpresa fortaleció mi confianza, Xoan se venía desde Muros "sólo" para ver a mi expo y escuchar mis batallitas de Niassa ... bueno, una cara amiga entre el público, sonriendo tal y como es el Golosino, expontaneo con esa voz de furtivo vacilón. 
Así que conecté el ordenador y el powerpoint que acababa de hacer y sentir en los últimos días, la primera imagen el cartel anunciando la exposición de fotografías. "Se Lichinga coñeceu Teis..." 
Me presentaron y ya no podía estar sentado más, me levanté y venga a hablar.
 Lo primero que quise decir fue que hace diez años yo estaba sentado allí como estudiante y no tenía ni idea de lo que iba a hacer, pero un día fui a una charla como aquella dada por Georgie, un compañero que se encuentra todavía en Namibia. Desde entonces sentí que se podía, eso y cualquier cosa. 

Les dije claramente que la vida te va trayendo las herramientas que necesitas en cada momento, y que allí en aquel instituto estaban adquiriendo muchas, sin darse cuenta.

 Comenzó: En primer lugar  Mozambique, las cosas en el país, después de la provincia después el proyecto teórico, qué se esperaba que hiciera, objetivos, etc ... y luego se terminaron las letras, empezaron las fotos, los sentires, les transmití como fue evolucionando el proyecto, la sensación de que pasé de no entender nada y pensar que era imposible a empezar a entender las formas del lugar, la gente, y como sentí que si podíamos (meses después), mi relación con los compañeros del INAQUA, y cómo todo cambió con aquel primer tanque que teníamos que conseguir arreglar, azada y pala en mano, como este capitulo nos unió como equipo. 
 El papel del branquiño y cómo lo asumí. Todo decorado con imágenes que levantaban su interes, lanzando cuestiones como el trabajo en un centro de formación en N'gauma que bien podría ser el centro donde estabamos en aquel momento.Veía los ojos interesados, sonrisas cómplices, así que continué, fuimos viendo y comentando las fotos, poco a poco fui dando una visión general del trabajo de las "pruevas" que nos trajo la vida, y como las fuimos superando con ingenio, sacrificio y sonrisas...
Cuando veo que ya ha terminado el tiempo, alguien dijo que 2 ºA  tendrían que irsea hacer un examen. Salieron y yo seguí hablando, nadie se movió.


Acabaron las fotos, la penúltima transparencia fue en los indicadores obtenidos. Y por último, lo logrado por mis colegas en diciembre de 2009,  la inauguración de la delegación provincial del INAQUA, un gran éxito que no fue logrado en ninguna otra provincia. 
Cuando le preguntaron a Mucavelle, como lo hicieron, sólo dijo, sonriendo: Co proxecto da Espanha nao parabamos, todo o día dacá pa´la a trabalhar, cando cheguei o governo provincial a pedir a delegaçao só puideron dicir que si, se ja estivera em reuniaos con elis coma tecnico da acuacultura.
 

Estuve una hora y media hablando sin parar, emocionado, transmitiendo, y no desde el ego al ver todo lo que hice, sino de la conciencia de todo lo que he aprendido, cómo metí la pata, como juzgué y que más tarde me di cuenta que sólo podía apoyarlos en sus procesos.
 Aplausos.Les comento que necesito un poco de feed back, porque no sabía si les resultara un tostón, sus sonrisas complices contestaron, y luego pasamos a las preguntas y respuestas en la quenos pusimos a charlar durante cuarenta minutos. Nadie quería salir allí.

Volta o insti







Cosas del camino...