SI CUANDO UNO DE TEIS SALE AL CAMINO PASA LO QUE PASA

OS VENIS CONMIGO?


"Definitivamente no cambias de plan, NO TIENES PLAN! Te dejas llevar para donde sople el viento..." SMS de Noé en Rumanía.
"Donde hay un deseo hay un camino" Dicho africano, Javier Reverte en Vagabundo en África.
"Be Nothing...and them you live." Krishnamurti

sábado, 27 de agosto de 2011

Mal día para...

En ocasiones parece que las circunstancias indican quienes somos, metidos en una especie de obra cósmica, deambulamos por esos escenarios vitales representando papeles que pensamos que nos encajan. Todos alrededor, personajes secundarios y protagonistas totales, todos sienten que algo falla, pero callan y representan su papel, porque la obra debe continuar.

Decimos lo que debemos decir en ese momento, perfectos como somos, todo está dispuesto, el escenario, los compañeros de reparto, las circunstancias nos marcan aún más el camino. Y avanzamos hacia donde sea, con tal de avanzar, no parar, esa parece la consigna nunca parar y que se vaya a desbaratar todo.

Por eso es más terrible cuando se cae la mascara, ese dudar entre escena y escena, en el que se titubea, se respira, o simplemente se duda.

Todo esto me viene a la cabeza al ver la película "Mal día para pescar". Acompañamos a un campeón decadente y a su charlatán representante en su llegada a un nuevo pueblo, Santa María, un pueblo como otro cualquiera, o más bien todos los pueblos posibles; y vamos descubriendo sus grandes papeles y pequeñas mentiras, y como ellos se las creen, y forman una realidad alrededor de ellas, mientras que se las creen claro.

He leído la carátula y alguna crítica y no estoy de acuerdo en la lectura plana de que se trata de dos buscavidas, el pícaro empresario (Principe) y el envejecido e incontrolable forzudo ex-campeón del mundo de lucha libre (Jacob)

...para mi son mucho más, por separado, Principe es un hombre que necesita vender, que vive para crear magia, que guarda algún oscuro secreto que le impide abrirse al mundo y por ello corre y recorre el mundo en una carrera sin fin hacia ningún sitio. Y también a mi modo de ver, Jacob es un atormentado, una especie de sombra de un prodigio, que tuvo que sufrir para llegara ser campeón, los restos de lo que fue simplemente algo bonito, creado para recreo de los espectadores... para mi son mucho más, son una familia peculiar, seres humanos que se aceptan y respetan. Que se devuelven el diálogo para no permanecer en monólogo solitario...porque todo ser humano lo es en diálogo. Quién podría cantarle el Lillie Marlem como Principe a un grandullón de 120 kilos enfurecido?


Destripando un poco la película creo que hay un diálogo en el nudo donde hace todo click...diálogo entre el empresario y el campeón, en el que Principe deja entrever a Jacob que no se lo cree y eso cambia todo, porque este si se lo cree.

La fotografía y el color de esta historia es delicado, con un toque retro que nos hace pasear por una "vieja historia" en otro lugar de la memoria, en otro tiempo, pero que podría perfectamente pasar entre nosotros, y de hecho pasa. Cuantas veces seguimos representando el papel esperado, cuantos diálogos así vamos postergando por no romper con el papel perfecto que nos hace seguir "adelante"?

domingo, 21 de agosto de 2011

observoceanos

(Foto tomada en Cabo San Vicente, 2010)
Puede que observarse sea el inicio de todo. Parar y observarse a uno mismo. Sin ese ejercicio puede que sea imposible el conocimiento, y sin el nunca llegará la aceptación.
Dejar de calcular, de analizar, de juzgarse, de esforzarnos por cambiar, por ser otro, quién? mejor?

Simplemente observarse.

¿Cómo puede el océano ser otro? El océano es inmenso, en algunos momentos ruge con furia golpeando contra la roca más dura, disolviéndola, arrastrando hacia si sus fragmentos.
Mientras que en otro lugar, a miles de kilómetros, ese mismo océano mece suavemente el más delicado de los corales.
(Foto Paseos por el mar, 2010)

Acaso son distintos océanos?

No.
Puede que suceda lo mismo en cualquier ser humano, con sus profundos abismos oscuros, playas paradisíacas de cálidas arenas, mar como plato o tempestad absoluta, con morideros de cetáceos y ballenas, de lo bello, de la vida.
Tenemos en nuestro interior TODO lo que se puede atribuir al ser humano, lo mejor y lo peor...tal vez sea cuestión de pararse y observarlo.

martes, 16 de agosto de 2011

EL Vi(S)VE!!

Me da igual la gente que habla y habla de tus momentos bajos, de tus atuendos setenteros, de tu sobrepeso, de tu decadencia.

Para mi eres el Rey, porque antes de ti le faltaba algo a la música y contigo todo cambió. Porque no necesitabas componer una canción para que fuera tuya, todo lo que cantabas lleva tu emoción impreso.

Porque desde niño cada vez que escucho tu voz el alma se me ensancha, el pecho me vibra, los ojos me hacen chirivitas y las caderas no paran de moverse.




That's alright mama

blue suede shoes
Always on my mine
In the Ghetto
El Rock de la carcel
Can´t help Falling In Love
No soy capaz de escoger sólo una canción, cuál es tú canción favorita de Elvis?

domingo, 14 de agosto de 2011

Un futbolista CONSCIENTE

Ojeo el periódico panfletario que lee mi padre, más que nada por ver si hay algún concierto, o algo interesante que hacer...cuando le doy la vuelta los ojos se me ponen como platos al leer cosas como: "Exjugador del Sporting, acaba de avandonar el fútbol por su pensamiento antisistema", "futbolista indignado".


A ver un momento que lea bien, porque ningún antisistema que se precie se denominaría así, y menos en un panfleto, así que leo toda la entrevista y veo que esto lo han sacado de contexto, como siempre hacen los que trabajan en la prensa oficial, buscando carnaza que poner en un titular, porque lo primero que aclara es que lo de antisistema es un cartel que le han colgado, que el aún está buscando quien es.

Leo y me imagino la cara del presindente (o quien sea que lleve los dineros) del equipo cuando un joven como tú de 24 años llegó a la oficina y dijo que no quería que le ingresaran el dinero por transferencia, que pasaba de que los bancos se enriquecieran ni un segundo con su dinero...

Leo la claridad con la que hablas: "No culpo directamente a Zapatero y Rajoy, que son muñequitos, pero es increible que ellos sepan cómo está montado este sistema y sigan la rueda por su propio interes". Y veo que no todo son palabras, como cuando devolviste un coche que te regaló el equipo, como a todos los jugadores, diciendo que no lo necesitabas, que ya tenías un coche.

Me caes bien chaval, por franco, porque tienes ese punto de ilusión por la vida, por aprender cosas nuevas, por leer, por entender como funcionan las cosas, ese punto que echo tanto en falta en mi día a día.

Porque a pesar de que en tus estudios nunca fuiste bueno, como ibas a serlo si dedicabas todo tu tiempo al fútbol, has sido capaz de dejar salir un espíritu crítico, y ahora quieres estudiar Historia por la UNED y viajar por países empobrecidos para conocer "la realidad".

Comulgo contigo porque con tu emoción has trasmitido cosas tan importantes a tus seres queridos como el veneno que nos venden como alimentos (su madre incluso ha abierto una tienda de producto ecológicos)

Ánimo Javi, porque ahora viene lo duro, seguramente atacarán todo lo que has dicho, te etiquetarán, te usarán de bandera para mil cosas, desmontarán tu decisión dándole otros motivos, ensuciarán tus declaraciones...
pero a mi me da igual, hoy eres mi héroe (y tengo pocos), un futbolista CONSCIENTE!!!

Entrevista completa akí (es un solo de aire fresco)


Una canción para Javi:



"Quién juzgará las razones de conciencia
quién está limpio para condenar la violencia
quién dictará qué valores no son humanos
quién justificará cuando masacren a tus hermanos
quién puede decir dónde el odio empieza
quién es capaz de poner precio a tu cabeza
quién decidirá dónde acaba la cordura
quién te aliviará cuando tus heridas ya no curan.

La historia se repite
los esclavos contra los amos
la historia se repite
los vasallos contra los señores
la historia se repite
los obreros contra los patrones
la historia se repite
pueblos contra imperios... y no va a terminar.

Cuando olvidas la ternura
cuando en sueños pasas miedo
cuando el vivir es tu tortura
cuando de venganza quedas ciego
cuando cavas tu sepultura
Y por una idea cambias tu ego
cuando ves que esto es una locura
y deja de ser un juego."


La Historia se repite, Reincidentes

sábado, 13 de agosto de 2011

O último voo do flamingo




"Massimo: Percebes alguma coissa do que acontece nesta terra?
Temporina: Máis nao se pode perceber tudo nesta vida."


En unos días no se puede entender el "idioma no escrito" de un pueblo, querido Massino, intenta relajarte y observa, deja tu mente europea analítica, tu pasado no sirve aquí, acabó.
En realidad el qué se hace y porqué es mucho más importante que el quién y, por supuesto, el cómo lo hace.

Volando con estos flamingos he vuelto a mi país africano, Moçambique, con su magia y luz especial, calor y color, con su exuberancia y bondad, su sincretismo y humor. Un regreso maravilloso que me ancló a la butaca durante una hora y media en una sala del cine familiar de aquí (el único al que voy). Este tipo de cine no vende y suerte (para mi) que la proyectaron en versión original, porque así pude volver a reir y emocionarme con el sonidete de esas palabras habladas en un portugués "estragado" de "escravos"(como dicen allá), heredado, muy sencillo, muy expresivo y sonoro.

Un pueblo es algo más que sus luchas, sus historias oficiales, sus dirigentes, aunque también es todo eso, pero puede que el alma secreta de un pueblo esté en es su amor por su tierra, sus canciones, sus maneras de relacionarse entre personas, con vivos y con muertos, sus ritos y sus mitos, públicos y ocultos.
En este film se puede dilucidar muchas de estas cosas...si se sabe observar.

¿Cómo no dejarse cautivar por un país así?



Os dejo aquí una fiesta "o nosso geito", aunque echo en falta más gente bailando.
Presentación en Maputo.

miércoles, 10 de agosto de 2011

Pildorillas de realidad

1. Un hombre cruza apurado delante mía en un semáforo con el muñequito en rojo, mientras remueve dentro de su bolso. Al llegar al otro lado, saca el móvil, se para en seco y se pone a actualizar su librocara...

2.- Voy a dejar el blog.

-Pero, porqué si te encanta.
-Porque entra un "montón" de gente que no se quienes son ... y ven las fotos y leen; y no dicen nada...
-Pero tú no querías que se leyeran tus textos y vieran tus fotos?
-Si...
-Y no sabías que internet es así, abierto, que quien sea puede ver lo que sea, te pueden leer desde Iran, USA o Japón. Además seguro que han puesto cualquier cosa en google y le sale tu blog.
-Ya, pero no dicen ni hola!!

3. Un señor mayor acelera el paso y se salta todos los semáforos en rojo, yo espero mis 6 ó 7 segundo y paso en verde, las tres veces adelanto al abuelo por la izquierda con mi paso firme, las tres veces se lo salta de nuevo. (Otra de semáforos, pero es que nadie se detiene, a dónde vamos con tanta prisa??)

4. -Hola que tal?
-Bufff, me voy que tengo montón de prisa, llego tarde al trabajo.
-Jolín, bueno al menos saldrás pronto.
-Que va, me paso doce horas delante del ordenador y no hago casi nada, pero tengo que estar allí.Ya sabes, hay que pagar facturas y eso. Marcho, nos vemos.

5. - Para salvar una Asociación con unos valores como la nuestra hay que hacer esto, esto y esto...
- Bueno habrá que meditarlo, no sé, hablarlo... y votarlo?
-No,no. Hay que hacerlo ya, la Asociación se pierde.

6. Salgo de casa, nublado, chaqueta y cazadora, pantalones vaqueros y tenis, un poco exagerado para Agosto, pero ayer pasé frío...al mediodía sobra todo, sol. (Día siguiente) Salgo de casa, sólo sudadera, pantalones chinos y chanclas...en dos horas se pone a llover. Pero porqué no habrá un monzón como en los países civilizados??

7. -jajajajaja.
-oyes, cuando escribes ja,ja,ja te ríes de verdad?


La foto es de Tesa y está en su perfume de las morenas.

sábado, 6 de agosto de 2011

l´equip petit

Hay personas que llegan hasta ti como soplos de aire, como amanereces que te sorprenden en cualquier parte y donde te das cuenta que allí debía amanecer, y se quedan y ya está. Pasa y sientate en el sofá.

Esos seres en los que te ves reflejado, que te sacan una sonrisa siendo campaneras, una reflexión profunda de las que no se pueden decir, una emoción sincera.
Caminantes haciendo camino con la presencia, con el silencio, que no sabes como han llegado, ni cuando se van a ir en las nieblas de la net, pero mientras están ahí sólo puedes disfrutarlos.

Seres humanos que te hacen ser humano, no dejar la senda, creer en todo lo bueno que llevamos dentro.

Una de esas personas se posó en mi camino como un pajarito, y desde entonces siempre me alegro de verla volar...

Lo último que me ha regalado es este vídeo que me encanta, con los niño que si no fuimos, debemos de luchar por ser...hay esperanza, mietras estos pequeños sigan jugando siento que hay esperanza.



l'equip petit from el cangrejo.



Gràcies ocellet....

viernes, 5 de agosto de 2011

5 de agosto

5 de agosto de 1939

"Madre, hermanos, con todo el cariño y entusiasmo os pido que no me lloréis nadie. Salgo sin llorar. Cuidar a mi madre. Me matan inocente, pero muero como debe morir una inocente.

Madre, madrecita, me voy a reunir con mi hermano y papá al otro mundo, pero ten presente que muero por persona honrada.

Adiós madre querida, adiós para siempre.
Tu hija que ya jamás te podrá besar y abrazar.

Julia Conesa.

Besos para todos, que tu ni mis compañeras lloréis.
Que mi nombre no se borre en la historia."










Programa de "Carne cruda".

jueves, 4 de agosto de 2011

Finde no Forno cont.

O día no forno aquí

A ver quen recoñece o meu pan neste monte??


E tras un longo día de charlas, risas e amasamentos, máis charlas e máis risas compartimos mesa todos os que se achegaron pola fornada de portas abertas (Eu tentei facer humus cunha garbanzada que estaba alí chamando por min)



Tras encher o bandullo, un pouco máis, o anfitrión sacou o bombo e toda unha morea de cousas musicosas, co que a festa estaba montada.






O acordeonista e a cantareira que está o seu carón eran amigos dun amigo, pero se sentiron tan a gusto que pronto comezaron a entonar cantos da terra, as panderetas soaban, as cunchas rasgaban, eu moi digno, collín un miniyembé, para que África tamén estivese representada.







A peque se quedaba durmida, pero non había quen lle tirase a pandereta da man, e menos aínda quen a levase para casa.





E a troula durou ata altas horas.



Así sentinme aquel fin de semana compartido con Ioscar e Analía, dous amigos que plantexaron a súa vida nun retomar os ritmos, andan arranxando este seu fogar no profundo rural galego e dende que chegaron toda a aldea ten máis vida.



BAILAMOS AMIJIÑOS??

El día en el horno aquí

Foto 1 A ver si reconoceis mi pan en este montón?

Foto 2 y tras un largo día de charlas, risas y amasamientos, más charlas y máis risas compartimos mesa todos los que se acercaron por la hornada de purtas abiertas (yo intenté hacer humus con una garbanzada que estaba allí llamando por mi).

Foto 3 Tras cenar, el anfitrión sacó el bombo y todo un montón de cosas musicosas, con lo que la fiesta estaba montada.


Foto4 El acordeonista y la cantareira que está a su lado eran amigos de un amigo, pero se sintieron tan a gusto que pronto comenzaron a entonar cantos de la tierra, las panderetas sonaban, las conchas rasgaban, yo muy digno, cogí un miniyembé, para que África tambien estuviese representada.


Foto5 La pequeña se quedaba dormida, pero no había quien le tirase la pandereta de las manos y mucho menos quien la llevara para casa.


Foto 6Y la fiesta duró hasta altas horas.

Así me sentí el fin de semana que compartí con Iosca y Analía, dos amigos que han planteado su vida en un retomar los ritmos, están "arreglando" su hogar en el rural profundo de Galicia, y desde que han llegado, le están dando vida al vecindario.

martes, 2 de agosto de 2011

Finde no Forno

Fai non tantos ano as persoas desta terra tiñan outros ritmos de facelas cousas, outros xeitos de relacionarse cos demais, outros ritmos marcados moi fortemente polo entorno; un xeito máis real, máis humán, lento e vital...a esta conclusión cheguei mentres alimentaba o lume e falaba coa Milagros, unha vecina daquí de toda a vida, que garda na súa retina aqueles tempos da súa nenez.







Pero comecemos polo principio:

A primeira hora da mañá amasamos os kilos e kilos de fariña, cada quen escolleu a súa convinación eu fixen dúas parte de fariña de trigo integral (e ecolóxico, coma case todo o que se consume nesta casa) por unha parte de centeo, e media parte de espelta (trigo antigo ou trigo do país, máis pequeno e forte) misturados co levedo nai, un levedo caseiro, que é un organismo vivo, coas súas necesidades.


É todo un proceso, hai que facer un pequeno buraco no medio e ir botando auga tepeda pouco a pouco, e dándolle as máns para mover e remover e ir amasando, sen parar.
Un pouco de sal e a seguir removendo (non hai fotos do proceso porque todos andabamos coas mans na masa)





O Reguis e eu fumos os encargados de darlle candela o forno, entramos nunha especie de catarse co lume, calorciño de cara, e conversas de todo, tal que case rematamos coa montoneira de leña que recolleran os veciños...pero ía collendo xeito.
O forno ten que ser quentado ata que as paredes fiquen totalmente brancas, vedes a cor que está collendo? pois si, o calor fai que a pedra se poña branca, e alí onde está a leña non se pon branco así que hai que movela, ollala e coidar do forno. Unha vez todo está branco podense quitar as brasas.

Saímos o sol tras deixar un tempiño que a masa subira co levedo nai, que por certo, manteñen vivo na casa Ioscar e Analia, dándolle de comer fariña e cariño.






A miña masa amaseina como me indicara Ioscar, con cariño, sen bater nela, deixandoa que ela mesma topara a súa forma, e por riba boteille un pouco de sesamo para seguir como crecía e evolucionaba a miña creación.






Unha vez feitos todos os bolos, trasladamos a madeira enteira para o forno.



Momento intenso o de introducir os bolos, porque hai que facelo con coidado e rápido.





Unha vez introducidos os bolos no forno todo foi moito máis rápido do que eu pensaba, en dous risas o noso pan tiña esta pintaza.










Un carro de pans... E a deixalos asentarse, con aire por embaixo, para eso son os paos. Acaban de vir o mundo e aínda non están asentados.

Continúa a festa aquí







PARA OS QUE AÍNDA NON VOS ANIMADES A LER E AMASAR EN GALEGO


(Foto1: o vello forno)Hace no tantos años las personas de esta tierra tenían otros ritmos de hacer las cosas, otras formas de relacionarse y con el entorno; una forma más real, más humana, lento y vital...a esta conclusión llegué mientras alimentaba el fuego y hablaba con Milagros, una vecina de aquí de toda la vida, que guarda en su retina aquellos tiempos de su niñez.

Pero empecemos por el principio:


(foto 2 Aula de amasar)
A primera hora de la mañana amasamos los kilos y kilos de harina, cada uno escogió su combinación; yo trabaje con: dos partes de harina de trigo integral (y ecológico, como casi todo lo que se consume en esta casa) por una parte de centeno, y media parte de espelta (trigo antiguo o trigo del país, más bajo y fuerte) mezclado con levadura madre casera, que es un organismo vivo, con sus necesidades.

Es todo un proceso, hay que hacer un pequeño agujero en el medio de la harina e ir echando agua templada poco a poco, y dándole a las manospara mover y remover, y así ir amasando, sin parar.
Un poco de sal y a seguir removiendo (no hay fotos de esta parte del proceso porque todos estábamos con las manos en la masa).

(Foto 3 lume)

El Reguis y yo fuimos los encargados de darle candela al horno, entramos en una especie de catarsis con el fuego, calorcito en la cara, y conversación sobre todo, tal que casi acabamos con el montón de leña que recogieran los vecinos...pero iba cogiendo forma.

(foto4 paredes brancas isto vai ben)
El horno tiene que ser calentado hasta que las paredes queden totalmente blancas, veis el color que está cogiendo? Pues si, el calor hace que la piedra se ponga blanca, y allí donde está la leña no cambia el color, así que hay que moverla, mirarla, y estar atento del horno. Una vez todo blanco se quita las ascuas.

(foto5 Reguis e Ioscar dándolle xeito)
Salimos al sol tras dejar un tiempo para que la masa subiera con la levadura madre, que por cierto, la mantienen viva en casa Ioscar e Analía, dándole de comer harina y cariño.

(foto6 meu bolo)
Mi masa la amasé como me indicó Ioscar, con cariño, sin pegarle, dejando que ella misma encontrara su forma, y por encima le eché un poco de sésamo para seguir como crecía y evolucionaba mi creación.

Una vez hechos todos los bollos, trasladamos la madera donde estaban para el horno.

(foto7 Ioscar mestre forneiro)
Momento intenso el de introducir las bollas, porque hay que hacerlo con cuidado y rápido.
Una vez introducidos las bollas en el horno todo fue mucho más rápido de lo que yo pensaba, en dos risas nuestro pan tenía esta pinta. (Foto8 pan asomando pola porta)

(foto 9 Unha carriña de pans).

(foto 10 e que repousen tras o parto)

Y dejarlos asentarse, con aire por debajo, para eso son los palos, acaban de venir a este mundo, y aún no están asentados.Continúa aquí
Cosas del camino...