SI CUANDO UNO DE TEIS SALE AL CAMINO PASA LO QUE PASA

OS VENIS CONMIGO?


"Definitivamente no cambias de plan, NO TIENES PLAN! Te dejas llevar para donde sople el viento..." SMS de Noé en Rumanía.
"Donde hay un deseo hay un camino" Dicho africano, Javier Reverte en Vagabundo en África.
"Be Nothing...and them you live." Krishnamurti

martes, 2 de agosto de 2011

Finde no Forno

Fai non tantos ano as persoas desta terra tiñan outros ritmos de facelas cousas, outros xeitos de relacionarse cos demais, outros ritmos marcados moi fortemente polo entorno; un xeito máis real, máis humán, lento e vital...a esta conclusión cheguei mentres alimentaba o lume e falaba coa Milagros, unha vecina daquí de toda a vida, que garda na súa retina aqueles tempos da súa nenez.







Pero comecemos polo principio:

A primeira hora da mañá amasamos os kilos e kilos de fariña, cada quen escolleu a súa convinación eu fixen dúas parte de fariña de trigo integral (e ecolóxico, coma case todo o que se consume nesta casa) por unha parte de centeo, e media parte de espelta (trigo antigo ou trigo do país, máis pequeno e forte) misturados co levedo nai, un levedo caseiro, que é un organismo vivo, coas súas necesidades.


É todo un proceso, hai que facer un pequeno buraco no medio e ir botando auga tepeda pouco a pouco, e dándolle as máns para mover e remover e ir amasando, sen parar.
Un pouco de sal e a seguir removendo (non hai fotos do proceso porque todos andabamos coas mans na masa)





O Reguis e eu fumos os encargados de darlle candela o forno, entramos nunha especie de catarse co lume, calorciño de cara, e conversas de todo, tal que case rematamos coa montoneira de leña que recolleran os veciños...pero ía collendo xeito.
O forno ten que ser quentado ata que as paredes fiquen totalmente brancas, vedes a cor que está collendo? pois si, o calor fai que a pedra se poña branca, e alí onde está a leña non se pon branco así que hai que movela, ollala e coidar do forno. Unha vez todo está branco podense quitar as brasas.

Saímos o sol tras deixar un tempiño que a masa subira co levedo nai, que por certo, manteñen vivo na casa Ioscar e Analia, dándolle de comer fariña e cariño.






A miña masa amaseina como me indicara Ioscar, con cariño, sen bater nela, deixandoa que ela mesma topara a súa forma, e por riba boteille un pouco de sesamo para seguir como crecía e evolucionaba a miña creación.






Unha vez feitos todos os bolos, trasladamos a madeira enteira para o forno.



Momento intenso o de introducir os bolos, porque hai que facelo con coidado e rápido.





Unha vez introducidos os bolos no forno todo foi moito máis rápido do que eu pensaba, en dous risas o noso pan tiña esta pintaza.










Un carro de pans... E a deixalos asentarse, con aire por embaixo, para eso son os paos. Acaban de vir o mundo e aínda non están asentados.

Continúa a festa aquí







PARA OS QUE AÍNDA NON VOS ANIMADES A LER E AMASAR EN GALEGO


(Foto1: o vello forno)Hace no tantos años las personas de esta tierra tenían otros ritmos de hacer las cosas, otras formas de relacionarse y con el entorno; una forma más real, más humana, lento y vital...a esta conclusión llegué mientras alimentaba el fuego y hablaba con Milagros, una vecina de aquí de toda la vida, que guarda en su retina aquellos tiempos de su niñez.

Pero empecemos por el principio:


(foto 2 Aula de amasar)
A primera hora de la mañana amasamos los kilos y kilos de harina, cada uno escogió su combinación; yo trabaje con: dos partes de harina de trigo integral (y ecológico, como casi todo lo que se consume en esta casa) por una parte de centeno, y media parte de espelta (trigo antiguo o trigo del país, más bajo y fuerte) mezclado con levadura madre casera, que es un organismo vivo, con sus necesidades.

Es todo un proceso, hay que hacer un pequeño agujero en el medio de la harina e ir echando agua templada poco a poco, y dándole a las manospara mover y remover, y así ir amasando, sin parar.
Un poco de sal y a seguir removiendo (no hay fotos de esta parte del proceso porque todos estábamos con las manos en la masa).

(Foto 3 lume)

El Reguis y yo fuimos los encargados de darle candela al horno, entramos en una especie de catarsis con el fuego, calorcito en la cara, y conversación sobre todo, tal que casi acabamos con el montón de leña que recogieran los vecinos...pero iba cogiendo forma.

(foto4 paredes brancas isto vai ben)
El horno tiene que ser calentado hasta que las paredes queden totalmente blancas, veis el color que está cogiendo? Pues si, el calor hace que la piedra se ponga blanca, y allí donde está la leña no cambia el color, así que hay que moverla, mirarla, y estar atento del horno. Una vez todo blanco se quita las ascuas.

(foto5 Reguis e Ioscar dándolle xeito)
Salimos al sol tras dejar un tiempo para que la masa subiera con la levadura madre, que por cierto, la mantienen viva en casa Ioscar e Analía, dándole de comer harina y cariño.

(foto6 meu bolo)
Mi masa la amasé como me indicó Ioscar, con cariño, sin pegarle, dejando que ella misma encontrara su forma, y por encima le eché un poco de sésamo para seguir como crecía y evolucionaba mi creación.

Una vez hechos todos los bollos, trasladamos la madera donde estaban para el horno.

(foto7 Ioscar mestre forneiro)
Momento intenso el de introducir las bollas, porque hay que hacerlo con cuidado y rápido.
Una vez introducidos las bollas en el horno todo fue mucho más rápido de lo que yo pensaba, en dos risas nuestro pan tenía esta pinta. (Foto8 pan asomando pola porta)

(foto 9 Unha carriña de pans).

(foto 10 e que repousen tras o parto)

Y dejarlos asentarse, con aire por debajo, para eso son los palos, acaban de venir a este mundo, y aún no están asentados.Continúa aquí

7 comentarios:

  1. Por el camino voy conociendo a gente especial, tengo la convicción de que los llamo, de que los necesito en mi experiencia vital para aprender, para compartir, para crecer... para sentirme parte de cosas más amplias, para sentir cambios, aperturas.
    Hace casi dos meses (el verano es terrible) compartí un finde maravilloso con gente especial, entre ellos Ioscar y Analía, anfitriones de esta "fornada de portas abertas".

    ResponderEliminar
  2. Muerte roja

    Que suerte la tuya en tener a mano esta experiencias, estas jornadas tan especiales y didácticas.
    Luego lo probarías para ver como estaba de bueno no?

    Me encanta el gallego, suelo escuchar a luz casal cantar en gallego, creo que es un idioma mágico ( bueno ahora no se si es un dialecto o un idioma,ya me dirás)
    El caso es que leo tu entrada hasta en gallego que no me entero de mucho como comprenderas...

    Saludos y besos:)

    ResponderEliminar
  3. Que pinta tiene ese pan, con un poco de queso y un vasito vino, el día completo.
    Una buena experiencia esa la de hacer nuestro propio pan.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  4. Qué buenoooo!!!!
    Ñam, ñam.

    Los mejores croisant los probé en un pueblo de León (que ni está en los mapas), los hacía una vecina de la casa rural en la que yo me alojaba, regentada por un compositor austriaco y un fisioterapeuta catalán. Ambos encantadores. En realidad todo el lugar lo era.
    No sé por qué tu entrada me ha recordado a aquellas vacaciones
    Beijos.

    SUE.

    ResponderEliminar
  5. nunca fixen o pan... cando eu frecuentaba a aldea de meu pai, era pequena e non me interesaban esas cousas, é mais, cando tiña que ir á aldea, ía de moi mala gana...

    pero fai tempo que a casa da aldea vendeuse e xa non visito o medio rural... mágoa!... agora podería disfrutar mellor dun montón de cousas

    o mais cercano a amasar que fago é cando fago as albóndigas... encántame sentir as bolechas na man e darlles forma...

    nótase que o pasaches ben... agora terás que contarnos cómo che supo o pan... non dúbido que tuvo que saberche a gloria bendita.

    biquiños,
    Aldabra

    ResponderEliminar
  6. Vida vermella, o galego é unha cosmovisión, un xeito de sentir o mundo, un arrecendo na praia, unha sarabia na cara, un luar,un lume, unha morriña...o galego é todo o que ti queiras que sexa.

    Biquiños.

    yraya como si lo estuvieras viendo por un agujerito, tal cual oyes. Un abrazo.

    Sue, porqué va a ser, porque esa gente vivía lo que hacía, y este finde fue de eso, de vivir, sentir, y hacer...entre otras cosas pan, que como escusa no está mal. Un beso

    Aldabra nunca é tarde, mesmo nun forno normal de casa podese facer pan, o importante é o cariño e os materiais.

    Creo que nunca voltarei a comer pan do mesmo xeito, os comprados agora me saben a nada e menos!!

    Apertas.

    ResponderEliminar
  7. Vida vermella

    Que bonito!!! Sempre me gustou o galego moito, o seu idioma, a súa cultura, a súa Música entusiásmame, o seu pasado celta, sempre o relacionei coa maxia e a natureza.

    É xenial que nun mesmo país sexamos tan distintos e formemos un mesmo conxunto todos.

    Biquiños :)

    ResponderEliminar

palabras del camino

Cosas del camino...